හිත නැවතුනු සිතුවිලි

මලක් නැතුවට සොඬින් අරගෙන නුඹත් ආවේ හීනෙකින්මයි රැජිණ නොවුනත් ලොකු රාජ්ජෙක හොයන් ආවේ මගේ කුසමයි ලොවම දිනු ලෙස දැනුනෙ මාහට කුසට ආ බව දැනගත්ත දා සිට පාරමි පුරමින් හිටියෙ මම නුබට මව වෙන දිනය එනතුරු පාට පාටින් ඇඳුම් පොඩි පොඩි එකතු වෙනවා ටිකෙන් ටික දිලිසෙනා මුතු පබළු වැල්දම් ගෙතෙනවා දැන් එකින් එක අඩිය තියනා වරක් පාසා මතක් වෙන්නේ නුබ ගැනයි ගැස්සෙනා හැම හුස්ම ගානේ දැනෙන්නේ මට නුඹ තමයි නුබේ සූකිරි පොඩි දෙපා වැදෙනවා මට දැනෙනවා රිදෙනවාදැයි සිත සිතා සිතත් මගෙ තැති ගන්නවා මාස ගණනක් ගෙවී ගෙන ගොස් මාස නමයක් පිරෙනවා නුබව දකිනා දිනය එන බව දැනෙනකොට හිත පිරෙනවා දඟල දඟලා ඉන්න නුබ මට මැවි මැවී දැන් පෙනෙනවා නුබේ අක්කයි අයියා දෙන්නම තිය තියා අත් බලනවා දිනක් හවසක කණකොකෙක් වහලය උඩින් පියඹා ගියා හිතුවෙවත් නැති වෙලාවක උබ දඟලන්නේ නැති වී ගියා මාස නමයට සතියකට පෙර උබ අපිව දාලා ගියා ඒ සතිය ඇයි ඉන්න බැරි උනෙ දුකින් හිත මගෙ දා ගියා ළමයි අඬනා සද්දෙ ඇහෙනවා උබ වගේමයි මගෙ පුතේ කිරි එරිලා මගෙ පපුව පිරිලා දුක තරමටම මගෙ හිතේ ඇඳුම් පොඩි පොඩි ගෙදර ඉඳගෙන උඹව අහනවා මගෙ පුතේ උබේ

දෙදාස් හතේ ඔක්තෝබර් මාසේ දහනම වෙනිදා. සිකුරාදා දවසක්. සුපුරුදු විදිහටම ඉස්කෝලේ යන්න ලෑස්ති වෙවී හිටියෙ මම. වෙනදා උදේ පාන්දරින්ම ඇහැරුනත් අද ටිකක් පරක්කු උනා නැගිටින්න. පෑවිල්ල හින්දා රස්නෙටයි මදුරුවො හින්දයි මුළු රෑම නැගිටලා වගේ තමා හිටියෙ මම. ඉස්සර පැදුරෙ නිදා ගන්නකොට ගොම පොළොවෙ සීතල ඇඟට දැනුනත් මේ ටිකේ ඒ සීතලවත් දැනෙන්නේ නැති තරමටම රස්නෙ වැඩියි. කොහොම උනත් උදේ හත හමාරට කලියෙන් ඉස්කෝලේ යාගන්න පුළුවන් තරම ලෑස්ති වෙන්න පුළුවන් උනා මට. ඉස්කෝලෙට ගියේ මම අක්කා එක්ක. හැතැප්ම එක හමාරක් විතර ඇවිදන් යන්න තිබ්බත් ඒක අපිට දැනෙන්නෙ නැති තරම්. එක හුස්මට දුවන්න පුළුවන් තරම් පදම් වෙලා හිටියෙ අපි. ගෙදරින් හැරිලා ගුරු පාරට ආවම එක කෙලින්ම තියෙනවා පාර. හැතැප්මක් විතර පේනවා දුර. ගුරු පාරක් උනාට වාහන් එහෙම යනවා. බස් එකක් උනත් යනවා. ගුරු පාර කියලා කියන්නෙ පාරේ තාර නැති හින්දා. ඊටත් වඩා ඉස්සර ඉඳන්ම එහෙම කියන හින්දා තමා වැඩියම. උදේ හතට විතර උනත් ගස් වල පිණි බිංදු වේලිලා ගිහින් දූවිලි විතරයි ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ. ඒත් සමහර ගස් කොළ වල පිණි හින්දා දූවීලි හෝඳන් ගියපු පාරවල් හොඳට පේනවා. ඒ තැන් වල දූවිලි එක කැටියට