හිත නැවතුනු සිතුවිලි

ලැබුනොතින් දවසක් යන්න අතීතෙට ගිහින් එන්නට ලැබුනොතින් මොහොතක් හිතේ හිරවුනු හැඟුම් පොදියක රසය ආයෙත් බලා එන්නට ලැබෙන ඒ පොඩි මොහොත වූවත් විඳින්නෙමි යලි නොයෙන අයුරින් වැස්ස කොහොවත් නොතිබු දවසක අතීතයෙ තිබු නැවුම් මොහොතක විඳින්නට අපි ජීවිතේ අඩි තියා අපි තටු සලා අපි ගියේ අපි ඒ මාවතේ මල් පිපී තිබුනද කියාවත් ගස් හැඳී තිබුනද කියාවත් මතක නැත මට ගියත් ගැඹුරට මතක අතරින් රිංගමින්.. ඒත් හඳ කොන එක මලක් හිඳ කතා කෙරුවෙ ආයේමත් මට සුවඳ දෙන්නට ජීවිතේ වැහි බිංදු පිරි අහස් තලයම අපි දිහා හොරැහින් බලා සිහින් මල් පැණි ඉසින්නට වුනි අඳුර තව කොණකින් එවා අපිට අප තනිකර දමා එක්කරන්නට යැයි සිතා පෙනෙන මානෙක පෙනුනෙ මා හට ඔබේ ඒ රුව පමණකී ඇසෙන මානෙක ඇසුනෙ මා හට ඔබේ ඒ හඬ පමණකී එවන් සුන්දර මොහොතෙදී දැනුනේ මට ඔබ පමණකී වැහි බිංදු සැර වෙද්දි අපි අපිට ළං වෙද්දි මට හොරෙන් මගේ හද ගිහින් නුඹේ හදවතට රහසක් කියා මගේ ගත නුබෙ ගතේ වෙළුනේ උණුසුමක් ඇති තැන් සොයා.. සුළං රැලිවිත් වැහි බිංදු ගෙන නුබේ තොල්පෙති තෙමෙන විටකදි ඒ බිංදු වල  රසය සෙවුමට  මගේ තොල් පෙති පැන ගියේ

දුව එනවලු තාත්තෙ ගෙදර කැම්පස් එකේ ස්ට්‍රයික් එකක්ලු උදේ පාන්දරින්ම කනට කරලා එහෙම කිව්වාම පැත්තට ගිහින් තිබුන කට තව ටිකක් ඇද කරලා හිනා උනා මතකයි මට ඇඳෙන් කාලක්වත් නැතිව ඇඟේ මස් පොදක්වත් නැතුව වකුටු වෙලා හිටියත් කෝටු උන අත් ගහලා ඇඳට නැගිටින් බලන් හිටියෙ උදේ ඉඳන් රෑ වෙනකන්ම එදා තමයි සතුටුම දවස කොන්දට ඇලුන බඩ යන්තන් පිරුනෙ දුව හින්දා ඒකිගෙ මූණෙ සතුට මාස ගාණකින් දැක්කෙ මම අද දවස් තුනක් ගියත් තාම නෑ කතාවක් හරියකට යමුයි කිව්වාම බෙහෙත් ගන්ඩ ඉන්නම් කිව්වෙ දුව එක්කම අන්තිමටම කැමති උනේ දුව ඉන්නම් කිව්වාම ළඟම රෝද පුටුවෙ තියාගෙන අපි ගියත් වාට්ටුව ළඟටම එන්ඩ උනේ එලියට තනි කරලා දාලා තාත්තව ඔලුව අතගාලා ඇඳේ තියලා එළියට වෙලා හිටියෙ දවසම උදේ හය වෙනකොටම දකිනකොට ඒ මූණ ඉර නොනැග්ගත් මොකද කියලා හිතෙනවා සතුට වැඩිකමට ඇස්වලට කඳුලු ආවේ මූණ පිරිලා හිනා ආවේ ඒ සතුට වැඩිකමට දවස් දෙක තුන ඔහොම ගාට ගාට ආවෙ අපි මූණ දැකලා හිනා වෙන්න වෙනදට කැව බත් ගුලි අද දුන්නත් දිය කරලා වෙනදට ඇඳේම තෙමාගත්තත් දැන් බට දාලා තිබ්බත් අපිට ඕන ඉක්මනට ගෙදර අරගෙන යන්න ඒ ගිහින් ළඟින් තියාගෙන රැක

ඒ නොවැම්බර් මාසේ දාහත් වෙනිදා, ඉරිදා දවසක්. අවුරුද්දක් තිස්සෙම බලාගෙන හිටිය දවස. සති ගානක් තිස්සේ ඇඟිලි ගනන් කර කර හිටිය දවස. ඊයේ උදේ ඉඳන්ම ආසවෙන් බලාගෙන හිටිය දවස. රෑ දොළහ වෙනකන් ඇහැරිලා ඉන්නවා කියලා හිතාගෙන හිටියත් මටනම් නෙමේ ඇහැරුනේ. ඒත් මම හිතන් හිටියෙ වෙන කවුරුහරිවත් ඇහැරවයිද කියලා. එහෙමත් උනේ නෑ. ඉස්කෝලේ යන්නත් නැති උනත් උදේ හයට විතර ඇහැරුනෙ පුදුම ආසාවකින්. ඒ ආසාව විස්තර කරන්න වචන හොයාගන්න බෑ කියලයි තාමත් හිතෙන්නෙ මට. මම නැගිටලා කෙලින්ම යන්න ගියෙ කුස්සියට අක්කයි අම්මයි කුස්සියෙ කතාවක් වගේ කියලා ඇහුන හින්දා කාමරේටම. මම හෙමිහිට අඩි තිය තිය ගියා අත් දෙක පිටි පස්සෙන් බැඳගෙන. සද්දෙ ඇහෙයි කියලා ඇවිද්දෙ ඇඟිලි වලින්. ආසාවයි සතුටයි වැඩි කමට හිනා යන්න ගියත් කට තද කරගත්තා හිර වෙන්නම. ඒත් එක පාරටම පුරුස් ගාලා හිනා ගියා. ඒ සද්දෙ කාටවත් ඇහුනේ නෑ මන් හිතන්නේ. මම තව පොඩ්ඩක් ඉස්සරහට ගිහින් කුස්සියයි කෑම කාමරෙයි අතරෙ තිබ්බ දොර උළුහව්වට හේත්තු වෙලා බැලුවා අම්මයි අක්කයි මොකො කරන්නෙ කියලා. අක්කා පොල් ගානවා අම්මා මිරිස් ගලේ මොනවද අඹරනවා. මට හිතුනෙම අම්මලා කිරිබත් හදනවා ඇති කියලා. මම සද්දයක් දාන්නෙ න