හිත නැවතුනු සිතුවිලි

අම්මා නැති උනා කියලා බඩගින්නක් දැනුනෙනම් නෑ කවදාවත්.ඒත් හිතේ ගින්නක්නම් සැරින් සැරේ දැනුනා වගේම තාමත් දැනෙනවා.අම්මා නැති උනාම ළමයි තනි වෙනවා වගේම ස්වාධීන වෙන්නත් ඒ ළමයි උත්සාහ කරනවා කියලා දැනිලා ගොඩක් කල්.නමුත් එහෙම තනි තීරණ ගන්න එක්ක කොච්චර අනුවණ ක්‍රියාවක්ද කියලා දැනෙන්නේ මොකක් හරි අකරතැබ්බයක් උනායින් පස්සේ තමා. මේවා මතක් වෙනකොට මට මතක් වෙනවා මීට අවුරුදු 12 කට විතර කලින් සිද්ද උන පොඩි සිද්ධියක්. එතකොට අපේ අම්මත් ඉන්නවා.තාත්තානම් නෑ.ඒ වෙනකොට ගෙදර ගෘහ මූලීකයා අම්මා උනත් ලොකු අක්කා තමා ගෙදර වෙන දේවල් ඔක්කොම හොයලා බැලුවේ.දන්න කාලේ ඉදන්, පුලුවන් කාලේ ඉදන් අක්කා ගෙදර බර කරට ගත්තා.අපේ පෑනේ පැන්සලේ ඉඳන් අම්මගේ බේත් පෙත්ත දක්වාම බරපැන දැරුවේ අක්කා.ඉතින් අක්කට අයිතියක් තිබුනා අපි ගන්න තීන්දු තීරණ වලට එරෙහි වෙන්ඩත් ඒවා වෙනස් කරන්ඩත්.ඒ හින්දම ගෙදර අපි ඔක්කොම බයයි ලොකු අක්කට ඒ කාලේ ඉදන්ම. ඉතින් සිද්ද උන සිද්ධිය විස්තර කලොත් ඒක අපේ එක අයියෙක් සම්බන්ධ දෙයක්.අයියා එයාට අවුරුදු හතේදි විතර කෙහෙල් ගහකට යට වෙලා කකුල කැඩුනා.අම්මා බොහොම මහන්සියක් දරලා තමා ගොඩ ගත්තේ.දැන් කකුලේ කිසිම වෙනසක් නෑ.කැඩුනා කියලා

ගහක කොළක මිහිර විඳපු ඇලේ දොලේ පැනපු නටපු පිඳුරු ගොඩේ රසය විඳපු මිනිස්සු අපි එකල හිටපු රුකත්තන මල් පිපිච්ච දෙවැට දිගේ මල් වැටිච්ච මීමැසි බඹරුන් පෙනිච්ච මිනිස්සු අපි ලොව දැනිච්ච සෙල්ලම් කර බෝට්ටුවෙන් මඩ තවරන් ආසාවෙන් වක්කඩ ළඟ වතුර වලෙන් අපි නෑවේ පනිට්ටුවෙන් කැලේ පැනලා ගස් හොයලා ගෙවල් හැදුවෙ උඩ නැගලා පොල් අතු ගෙන අපි වියලා හෙවිල්ලුවෙත් උඩ නැගලා බඩ ගින්නට අඹ කාලා තැඹ්ලි බිව්වේ අපි කඩලා බඩගිනි ආයේ දැනිලා බත් කෑවේ අපි උයලා පාට පාට සමනල්ලුයි කීචී බීචී කුරුළු කොබෙයි චූටි චූටි කූරු කැලයි නීල නීල මාළු වැලයි අහස උඩින් වැටුන බිංදු වහලෙ කොනෙන් වැටුන බිංදූ කෙහෙල් කොළෙන් වැටුන බිංදු ඇහිලුවෙ අපි වතුර බිංදු දේදුනු පායපු කන්දට අපි දිව්වේ හනි හනිකට ඇහිලුවේ අපි වැටුන පාට පනින් ගෙතුව වට්ටියකට ඕලූ නෙලා ගන්ඩ ගිහින් මඩේ එරුනේ දණට උඩින් ඕලූ නටුව කඩන් මුලින් ආවේ අපි නියර උඩින් කලක් ගිහින් අපිට හොරෙන් අපිත් ගිහින් කලට හොරෙන් ලොවත් නිදලා අපිට හොරෙන් අපිත් නිදලා ලොවට හොරෙන් පුතේ වරෙන් දොළ බලන්ඩ ගිහින් නියරෙ දුව පනින්ඩ මලක් කඩන් ඉඹ බලන්ඩ වරෙන් පුතේ වෙලේ යන්ඩ කන්දේ ගොහින් දං කඩන්ඩ එනවද උඹ යන්ඩ එන්ඩ ගියොත්

ඉස්සර දෙරණ එෆ්එම් එකේ ගියා වැඩසටහනක් "හීන ඇහිදින යාළුවෝ" කියලා.තාම තියෙනවද දන්නේනම් නෑ.ඉරිදා රෑ හතේ ඉඳන් නමය වෙනකන් තමා තිබුනේ.මන් සිකුරාදට ගෙදර ගිහින් ආයේ පේරාදෙණියට එන්නේ ඉරිදා රෑ මාතර ඉඳන් එන කෝච්චියේ.කෝච්චිය ගම්පහට හය හමාරට වගේ ඇවිත් පේරාදෙණියට එනකොට නමය වෙනවා.ඒ හින්දා එහෙමත් දවසක ඇරෙන්න අනික් හැමදවසකම මේ වැඩසටහන අහන්ඩ බැරි උනා.පස්සේ දෙරණ එෆ්එම් වෙබ් සයිට් එකේ තිබිලා ගත්ත රෙකෝඩින්ග්ස් ගොඩාක් මට හම්බුනා යාළුවෙක්ගේ මාර්ගයෙන්. ඉතින් මේ වැඩසටහනට මගේ පුදුම විදිහේ කැමැත්තක් තිබුනා.උපුල් ශාන්ත සන්නස්ගල තමා වැඩසටනට එන්නේ.වාසනා කියලා නිවේදිකාවක් තමා වැඩසටහන කලේ.දවසකට ගීත කිහිපයක් අරගෙන ඒවාට පොඩි විචාරයක් දෙන එක තමා මේ වැඩසටහනෙන් කලේ.ඒවා විවිධ තේමාවල්, විවිධ ගායකයෝ සහ විවිධ සංගීත රටාවන් සහිත ගීත.ඒ වගේම සමහර දවස් වල ඉංග්‍රීසි, දෙමළ සහ හින්දි ගීතත් ප්‍රචාරය උනා. සන්නස්ගල මහත්තයගේ ජීවිතේ තිබුනු විවිධාකාර වු අත්දැකීම් ගීතයේ විචාරයටත් ඔහු යොදා ගත්තා.දවසක් ඔහු තමාගේ "අම්මා" නැමැති කෘතිය එළි දක්වපු දවසේ ඔහුගේ අම්මා ගැන කියලා තිබුනා.ඒ වගේම පාසැල් ජීවිතය, විශ්වවිද්‍යාල ජීවිතය, රැක

රෑ තිස්සේ පාරවල් අයිනේ වැස්සේ සීතලේ වෙව්ලනකන් අනංගයෝ එනකන් බලන් හිටියට අපිට පේන්නේ උඹ තනියෙන් කියලා... බිත්ති හතරේ කාමරේක අනිත් උන් දාඩිය එක්ක සුසුම් අරිද්දි උඹ කට පුරා හිනා වෙලා හිත යටින් අඬන වග හංගන පුරුදුකාරියක්.. හොඳ වයස ගෙවිලා ගියත් තාමත් උබේ හිත තරුණ උනත් උඹට දැනුනේ නැති උනාට උඹත් ගෙදරට නාකි වෙන පෝරුව හිනෙන්ම දකින මල් පොකුර ගත්ත මනමාලියක්.. අතේ ළමයෙක් නැති උනාට චීත්තේ පටලං නොහිටියාට රෑ දොළහටත් මිනිස්සු හොයන කලුවරට විතරක් පෙම් කරන උබත් අද කාලේ මොහිනියක් . .

ආදරේට කෝඩු කාර නොවුන මාගේ හීන ගාව මටත් හොරෙන් ගීත කීව මල් කුමාරියේ.. මලට බමරු නාපු දාට මල් පොකුරම පිපුන දාට සුවඳ හොයා ඇදී ආව මගේ මනාලියේ.. මලේ සුවඳ බැලුව දාම මලට අයිතිකම් කිව්වම නටුව අහක බැලුවා මාගෙ පෙම් කුමාරියේ.. මල පොඩි වී පර වුනාට කටු අත්තේ තනි උනාට තාම ගහේ මල් පිපෙනවා මගේ කුමාරියේ...

දෙකයි හතළිහයි.ඔරලෝසුවේ කටු තිබ්බේ එහෙම. "පළමුවෙනි වේදිකාවට දැන් පැමිණි දුම්රිය කොළඹ කොටුව බලා ගමන් ගන්නා කරයි .එම දුම්රිය නවත්තනු ලබන්න්නේ කඩුගන්නාව, රඹුක්කන, පොල්ගහවෙල, වේයන්ගොඩ, ගම්පහ, රාගම, මරදාන සහ කොළඹ කොටුව."  පේරාදෙණිය ස්ටේශන් එක පැත්තෙන් ඕක කියනවා ඇහුනේ මම බෝඩිම පල්ලෙහා පල්ලම බහිද්දිම.හයියෙන් ගියාට ට්‍රේන් මාව එක දැක දැකම යන්ඩ ගියා. "ශිට්..ආයේ ඉතින් ඉදපන්කෝ හය වෙනකන්.." මන් මටම මුමුනා ගත්තේ මන් ගැනම තරහෙන්. මාසෙකින්වත් වැස්ස දැක්ක නැති පාරේ කොනටම ගිහින් කඩෙන් ගත්තේ බිස්කට් එකයි සන්ලයිට් කුඩු පැකට් එකකුයි. දූවිලි සෙරෙප්පු දෙක අස්සෙන් ගිහින් ඇඟිලි කරු වල හිර වෙලා.කකුල තියෙන පාරක් පාරක් ගානේ දූවිලි වලාවක් පොලොවෙන් උඩට ඇවිත් ඩෙනිමේ දණිහ ගාවටම වැහිලා යනවා.ඩෙනිමත් දැන් දූවිලි වලට ආදරෙයි වගේ. "කොහෙද යන්නේ බන්? "  "කන්ඩ යනවා බන්.නින්ද ගියා.." "හ්ම් පලයන්.ට්‍රේන් එක මිස් උනා බන්.ආයේ හයට" සාරංග පල්ලම බැහැගෙන එනවා.මම කන්ද නැගගෙන යනවා.විනාඩි තිහකට කලින් විතර මම හිටියේ මෙතනට පොඩ්ඩක් උඩින්. බෝඩිම පේද්දිම යතුර ගත්ත මන් හෙමිහට පඩි පෙල

දොරවල් දෙකකි කාමරයට ජනෙල් තුනයි මේසය හා පුටුව ඇඳ සහ රාක්කයයි වහලය උළුය බිම දූවිලි විමානයයි රෙදි වැල් කිහිපයයි සහ පොත් මිටි හතරයි තනි පංගලමේ කාමරයේ ඇඳක් උඩ මා සිටිනා විටදි සිහියක් නොමැති ලෙස සීතල සුළං සහ වැස්සක් හමන කල ගත කිළිපොලයි ඔබ මතකෙට නැගෙන විට රහසක් කියන ලෙස සවනත රැදෙන විට පහසක් දැනේ පෙර ඔබ මා සිටිය ලෙස සහසක් මතකයන් මා හදවත වසන විට දහසක් මල් පිපෙයි කඳුලක් තබා ඇස සිත මගේ නොසන්සුන් මේ සුළු මොහොතෙ පවා රැඳවූ සුසුම් ඔබ ඒ ගිය දවසෙ දමා දිවියත් සමඟ ඔද්දල් වූ සිතත් පවා ගීයක් ගයයි සෝබර තනුවක්ද දමා

මේ සුන්දර රාත්‍රියට තරු එළියට සඳ පානට මේ තරමට පෙම් කරන්න කියා දුන්නෙ ඔබමයි මට කියා දුන්නේ ඔබමයි වනන්තරේ මල් පිපුනා එක එක පාටට ඈලේ දොලේ දිය ගැලුවා ගීයක තාලෙට නුඹ ලැබෙන තුරා ඒ කිසිවක් නොපෙනුන දෑසට මේ පෙනෙන සොදුරු ලොව අඳුරට එපා හෙලන්නට රෑට රෑට තරු පිපුනා අහසෙ යායට සඳ ඇවිදින් තිලක තියා බැඳුනා නලලත නුඹ ලැබෙන තුරා ඒ කිසිවක් නොහැඟුන හදකට දුක දරන්න බෑ සත්තයි හිත එපා තලන්නට  (දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී පීරිස්) හැමෝටම ඇති මේ වගේ අත්දැකීමක්.අඩු තරමේ දැනට එක පාරක්වත්.ආදරේ අපේ ජිවිතේ සම්පුර්ණ කරනවා කියන්ඩ හොඳම උදාහරණයක් තමා මේ සින්දුව.සමහර විට මිනිස්සු ආදරයක් නැති හින්දා ජිවිතේ අසම්පුර්ණව ගෙවනවා ඇති එහෙමත් නැත්තන් ආදරයක් හොය හොයා සැනසීමක් නැතුව කල් ගෙවනවා ඇති.ඒ කොහොම උනත් මේ කියන විදිහටනම් ආදරේ නැති තැන ජීවිතෙත් නෑ. රාත්‍රිය සුන්දරයි.ඒ හින්දා තමා ගොඩක් අයගේ හීනයක් තියෙන්නේ තමන්ගේ ආදරවන්තයා/ආදරවන්තිය  එක්ක රාත්‍රියේ කොහේ හරි ඇවිදින්න.මටත් එහෙම හීනයක් තියෙනවා.මම සමහර අයට කියලත් තියෙනවා රෑ හඳපානේ කා එක්ක හරි ඇවිදන් යන්ඩ ආසයි කියලා.අහසේ තරු රටා අස්සේ තරු කැට ගණන් කර කර ඇවිදන් යන්ඩ වාසනාව

කන්දක් අතරින් හඳ පායන හැටි කඳු මුදුනේ සිට බලනු කෙසේ සුළඟක් නැති තැන රුවලක් අතැතිව එගොඩට යන සැටි සිතනු කෙසේ සුසුමක් නොමැතිව හදවත ගින්නක් සුසුම්දමින් මා නිවනු කෙසේ නින්දක් නැති මට නිදි දුව අතරින් හීනෙන් මා ඔබ බලනු කෙසේ දහවල් එළියේ සක්මන් කරමින් පිනිබිඳුවක් මා සොයන්නෙමී රෑ කල අහසේ ගොතනා කවියක් හිරු තෙර වෙත මා කියන්නෙමී වියළුනු කොළයක නටුවක් වැරයෙන් අල්ලගෙන මා සිටින්නෙමී අඩවන් දෙනෙතින් අඩ අඳුරක් මත ඔබගේ මුවඟම පතන්නෙමී කැළුමක රැඳි සුව බලන්න හැකිනම් දෙනෙත් පියාගෙන සවන් යොමා බිඳුවක දිය වුනු රස සොයමී මා සුවඳට රොන් කෙඳි දෙසට නමා සිතුවිලි අරණේ රල පෙළ අතරේ ගී දම් වැලකින් රටා දමා ඔබ ගැන සිතමී තාමත් ලැබුමට පමණක් මා ලැබ නොමැති පමා

 මේ ග්‍රීස්මෙට වතුරේ බැහැලා හිටියත් මදි වගේ.ඇග පුරාම දාඩිය ගලන හින්දත් ෆැන් එක එක තැන කැරකුනත් මම ෆැන් එක වටේ කැරකුනත් කිසිම සනීපෙකුත් නැති හින්දත් ඕන එකක් වෙයන් කියලා ඇරලා දැම්මා ජනේලේ.මාව මොහොතකට ගල් ගැහුනේ වලාකුලු වලින් ලාවට වැහුනු හඳ දැකලා.වෙලාව රෑ දොළහට ලං උනත් හොදටම එලියයි හතර වටේම. මට එක පාරටම හිතට ආවේ අපේ පරණ ගෙදර.කටු මැටි ගහපු, වරිච්චි බැඳපු, බිමට ගොම ගාපු, වහලෙට පොල් අතු හෙවිලි කරලා තිබ්බ ගෙදර.ඒ කාලේ ගෙදරට ලයිට් අරන් තිබ්බ නැති හින්දා හඳ එලිය කියන්නේ අපො නිතරම විඳපු දෙයක්. අපිට අළුත් අළුත් දේවල ලැබෙද්දි පරණ දේවල් අමතක වෙන එක ඉතින් පුදුමයක් නෙමේ.දැන් ඕ භූමිතෙල් වලට වෙලා තියෙන්නෙත් ඒකම තමා.ඒ කාලෙනම් අපි කියන්නෙම ලාම්පු තෙල් කියලා.ගෙදරටම තිබ්බේ ලාම්පු තුනක් විතර මන් හිතන්නේ.එක චිමිනි ලාම්පුවකුත් තිබ්බා කියලා මතකයි.ඕවායේ තිර හදන එකයි තෙල් දාන එකත් හරි පරිස්සමට කරපු දේවල්.මොකද ඉතින් තෙල් හැලුනොත් රෑට කළුවරේ ඉන්ඩ වෙන හින්දා.ඒ ලාම්පු වලින් ආපු මලානික එළියයි තෙලුයි දැළියි එකතු වෙලා ආපු නාහේ කඩන් යන සුවඳයි තාමත් මට මතකයි. බිමට ගාපු ගොමත් තාමත් කකුල් වලට දැනෙනවා වගේ.හරිම

දවස තිස්සෙම තිබුනු ආව් කාෂ්ටෙ නැති වෙලා අහස ටිකක් නිවිලා ගිහින්.වටපිට බල බල වත්තේ ඇවිද ඇවිද හිටිය මාව කුඹුරු යාය පැත්තට ඇදිලා ගියා වගේ.මම ගියා පහළටම.කුඹුරු මායිම ළඟ තිබ්බ ගස් පෙනෙල ගහට අත තියලා අඩි දෙකක් පහළට බැස්සා.ළඟම තිබුනු අපේ නාන ළීඳ දැක්කාම හිතට මාරම දුකක් දැනුනේ.මතක විදිහට අපේ තාත්තා තමා මේ කියන ළිඳ කැපුවේ.අපි කි දෙනෙක්නම් නාන්ඩ ඇතිද කොයි තරම් කාලයක් කොයි තරම් ප්‍රමාණයක් අපිට මෙහෙයක් දෙන්ඩ ඇතිද.තත්පර කිහිපයක් ඒ දිහා බලන් හිටියත් ළිඳෙන් වතුර ටිකක් ගන්නවත් හිත දුන්නේ නැත්තේ ඇයි කියලා මම ගෙදර ඇවිල්ලත් කල්පනා කලා.වතුර තවමත් උතුරලා යනවා.නිල් කැටේ වගේ.ඒත් ළඟම තිබුනු සපු ගහේ කොළ වැටිලා ළිඳ ටිකක් ජරාජීර්ණ වෙලා වගේ කියලයි දැනුනේ මට. අඩිදෙකක් විතර ගියායින් පස්සේ කුඹුරු යායට හිත යොමද්දි ළිඳේ මතකය නැති වෙලා ගියා.කොළම කොළ යායක්.ඈතින් කෙලින්ම දනව්කන්ද.කඳු දෙකක් විදිහට තිබුනත් දෙකටම එකම නම කියනවා අපි ගොඩක් කල් ඉදන්.ඒ පැත්තේ රජ කාලේ ඉදන් තියෙන පන්සලක් තියෙනවා.පොඩි කාලෙනම් හැම පෝයටම වෙල මැද්දෙන් පැනලා යනවා පන්සල්.ඒ යන්නෙත් ගමම අරන් වගේ. අහස නිවිලා හාන්කවිසියක් නැති ගානට හිටියත් හරිම පාළු

‘මලිත් මලිත් අන්න අක්ක ඇවිල්ල ඔයාගේ...’ ‘කෝ කෝ කොහෙද ඉන්නේ....’ ‘අන්න ටීචර් එක්ක මොනවාද කතා කර කර ඉන්නවා...’ කොන්ඩේ බොකුටු වෙච්ච මටත් වඩා උස නෙලුම් ඇවිත් එහෙම කිව්වේ දැනට අවුරුදු පහළොවකට කලින්.මන් එතකොට තුන වසරේ.අවුරුද්දද පටන් අරන් මාස දෙකක් ඉවර වෙන්ඩත් ලගයි.ඒ කාලේ පන්තියේ ළමයි බැරි දෙයක් එහෙම අහගන්ඩ මන් ලගට එන හින්ද එවේලේත් මම හිටියේ ළමයි රොත්තක් වට කරගෙන. කවදත් කටකාර ඒ කෙල්ලගේ කටට බ්රේක් නෑ කියලා තමා ටීචර් උනත් කියන්නේ.නුපුරුදු දෙයක් එතන තිබ්බේ නැති හින්ද මන් ඒ හැටි ගානකට ගත්තේ නැති උනාට අක්ක ආව කිව්වාම පුදුම උනේ මොන අක්කද කියල බලාගන්ඩ හින්ද.නැගිටලා ගිහින් බලන්ඩ හදන්ඩ හදනකොටම ඇග හිරිවැටිගෙන යන ඒ දේ ඇහුනේ අර කෙල්ලගේ කටෙන් එක පාරටම එලියට පැන්න හින්දා. ‘ඔයාලගේ තාත්තා නැති වෙලාලු ..’ ‘මොකක්...? කවුද කිව්වේ ..? ‘මට ඇහුනා..’ මට කවදත් දුකෙදියි සැපෙදියි ලග හිටිය ඒ ටීචර් මගේ මුණ දිහා බැලුවේ හරිම අසරණ විදිහට.පන්තියේ කොනක ඉදන් ඉස්සරහට යද්දී මට පෙනුනේ තාමත් පුටුවේ ඉදගෙන ඉන්න ටිචර්වයි හිටගෙන ඉන්න අක්කවයි.මතක ඇති කාලෙක අක්කා ඇවිල්ලම නෑ ඉස්කෝලෙට.අක්කා මන් දිහා බලන්ඩ බැරි කමටදෝ

හැමදාමත් ඉරට හඳට එක මිනිහම උනාට උඹ දවස් තිහට පාට පාට රෙදි නැතිවිට දවට ගන්ඩ අඳින එකම ඇඳුම උන්ට විහිලුවක්ය හිනාවෙන්ට

ඔබත් අතට අහු උන දෙයින් දමලා ගහන ජාතියේ පුද්ගලයෙක්ද.පොඩ්ඩක් හිතලා බලන්ඩ මට මතක් කරන්න පුළුවන් ඒ අදුරු දවස.මම එතකොට දෙකේ තුනේ වෙන්ඩ ඇති.සමහර විට එකේද මන්දා.ඇත්තටම කිව්වොත් ඒ කාලේ මට තිබුනේ නැහැ ඉස්කෝලේ අරන් යන්ඩ වතුර බෝතලයක්.මම අනිත් ළමයි අරන් එන පාට පාට වැඩ දාපු එක එක වර්ගයේ වතුර බෝතල් දිහා බලන් ඉන්නවා.පොඩි කාලේ උනාට තරමක් දැනුමක් තේරුමක් තිබුනේ නැත්තෙමත් නෑ.ඊටත් වඩා අත්දැකීමෙනුත් දන්න හින්දා මම දන්නවා කවදාවත් අම්මාගේන් ඉල්ලුවට ඒවායින් එකක් අරන් නොදෙන බව.ඉතින් මාත් ඒ දිහා බලන් හිටියා මිසක් කිව්වේ නෑ ඕ වගක් කාටවත්.මතකයි ළමයෙක්ගේ වතුර බෝතලයක් ආසාවට ඇල්ලුවා කියලා මට හොදටම බැන්නා.දන්නේ නැද්ද ඉතින් පොඩි කාලේ කවුරුත් එහෙමනේ.නමුත් ඒ වගේ වෙලාවකට හිතට දැනෙන දුක , සිතුවිලි විස්තර කරන්න අමාරුයි.උගුර හිර වෙන ගතියක් දැනෙනවා.කකුල් වෙව්ලන්න ගන්නවා.උණුසුමකුත් එක්කම ලොකු සීතලකින් ගත හිරි වැටිලා යනවා.මොනා කියලා කරන්ඩද ඉතින්. ඔන්න එක දවසක් මට වතුර බෝතලයක් ලැබුනා.ඒ අක්කගෙ පලවෙනි පඩියෙන් කියලා යාන්තමට මතකයි.ඕ කියන කඩේ තිබුනේ ගෙදරට ටිකක් එහා පැත්තෙන් පල්ලමේ වෙන්ඩ.පල්ලැහෑ කඩේ කියලා තමා කිව්වේ.දැන්නම්

ඇඳේ ඉඳන් උඩ බැලුවාම හැමදාම පෙනුනෙ ඌ වියපු දැල කොච්චර අයින් කලත් ආයෙත් වියන්නේ හිතේ හයියට කොස්ස අරන් එනකොටම හරි පරිස්සමෙන් හැමදාම හැංගුනාට අද උදේ අවසන් ගමන . . . හවස ඇවිත් උඩ බලද්දි දැක්ක දෙයින් පපුවෙ තෙමුනෙ ලොකුම ලොකු බිත්තරයක් පරාලෙක කොනක ඉදන් කිසි දෙයක දන්නැතුව හැංගිලා පරිස්සමට . . . නෑ නෑ හංගලා පරිස්සමට

අහස් කුස යොදුන් දිග තරු ඇතත් දුර නොපෙනෙනා ඉම මට දැනුනු ඒ මා වසඟ කළ ඒ කළාමැදිරියේ උඹ තාම මාගේ හදේ අහසේ පියාසලන්නී මුකුලිත ගමනින් ඔබට නොකියූ ඔබට නොගැයූ කවිය හද තුළ සිර වෙලා මගේ කෑගසයි හිඳ ඔබ පෙනෙන විට කියාපන් ඒ කවිය උඹ හට සවනකට උඹෙ දෙතොල් ළං කර ගියූ දුරදිග මැනූ පියමන් උඹට පසෙකව අනෙක් උන් මැද ගොළු හඬින් උඹෙ රුව සොයන විට උඹත් ගොළු වී ඇතැයි සිතුවද මට කලින් උඹ මා සොයා ඇත වෙන්ව යන්නට මොහොතකට පෙර පැවසුවාවූ ඒ කතාවේ උඹත් තරුවකි මාත් තරුවකි නොසෙල්වෙන්නට දිවි තිබෙන තුරු දිවුරුමක් උඹ ඉතිරි කෙරුවත් කලාමැදිරියයි තාමත් උඹනම් තරුවක්ව ලෙස ඉන්න මා හට

“ටීච ටීච... අදත් සුගන්ධිකා කෑම ගෙනත් නෑ දවල්ට..” සුගන්ධිකා මුල්ලකට වී ඇගිල්ලක් හපන විට කෑම එකත් අරන් එලියට බහින්ඩ හදන සිරියාවතී ටිචගේ මුණ ඇඹුල්උනේය.. “ඇයි ළමයෝ හැමදාම කෑම ගේන්නේ නැත්තේ ? අනිත් ළමයින්ට කෑම දෙන්ඩ බැනේ හැමදාම..” සුගන්ධිකා වේදනාත්මක හැගීම් කිහිපයක් ගිල ගත් අතර හදවතේ කෙලවරේම තිබුන හිනාව මුණටත් හද පිරෙන්ඩ තිබුණු හයිය මුවගටත් අරන් ටීච ළගටම ඇවිත් කතා කලාය. “අදත් උදේ ගෙදරින් ගෙනාපු කෑම එක මගදී කෑවා ටීච.. බඩගිනි නෑ දැන්.. ” සුගන්ධිකාගේ වචන ඉවර වෙන්ඩත් කලින් ලලිතා මුණට කඩන පැන්නාය. “අහ් එහෙමද ? අනේ යනවා යන්ඩ ඕයි..බඩගිනි නැත්තන් බලන් ඉන්නේ මොකටද අපි කන දිහා ?.අම්මා කිව්වා අපේ බඩත් රිදෙයි කියලා..” ටිචගේ නපුරු බැල්මෙන් ලලිතා පසු බහිද්දී සුගන්ධිකා ටීච පස්සෙන් ඇදිලා ගියේ ඇසින් කල සන් කිරීමට ඉක්මන් ප්‍රතිචාරයක් ලෙසය. “යමුකෝ අපි කැන්ටින් එකට..මටත් පරක්කු වෙනවා ළමයා..” මීටර පනහක දුරින් කිලෝමිරටරයක ප්‍රයෝජන ගත්ත සිරියාවතී ගුරුතුමී සුගන්දිකාගේ ජිවිත කතාව අතැබුලක් සේ දැන ගත්තාය. “ආයේ උදේ කෑව කියලා බොරු කියන්ඩ එපා. මන් කෑම දෙකක්ම අරන් එන්නම්..’ ඒ ටිචගේ අන්තිම පිළිත